Rabu, 17 Desember 2014

Sahabat

Aku ingat pada masa kita kecil dulu, pada masa yang tlah lama sekali berlalu. Aku dan dirimu bercanda di bawah rintik hujan, menari bersama gemiriciknya air, berkejaran di atas rumput-rumput ilalang, berlarian kesana kemari menjemput arah mata angin.

Lalu kita main perang-perangan di atas petakan sawah, sawah yang baru ditanami itu menjadi ajang pertempuran. Tanah lempung lembek dibikin bulat-bulat seakan sebuah granat menjadi senjata andalan kami.

Pertempuran semakin sengit, kita berdua saling melempar granat tanah, saling bercanda, tidak ada yang mau kalah dan aku pun juga tidak mau mengalah. Belum sempat aku menghindar, sebuah granat melayang layang ke arahku. Dan …

“Ceprooot …

“Aaaa …!!’’ teriakku pura pura kesakitan sambil meringis ringis memegang dada.

Tubuh mungilku terkapar seolah-olah terkena lemparan granat temanku. Temanku tertawa riang penuh kemenangan dan mengejekku dari kejauhan

Kaget bukan kepalang, dari kejauhan tampak pak tani pemilik sawah itu mengacung acungkan kayu kecil, mengusir kami supaya jangan menginjak injak sawahnya. Kami berdua pun lari tunggang langgang, kocar kacir tak tentu arah.

''Nakal memang, sangatlah nakal. Tapi, itulah kebersamaan kami.''

Sahabat, selamanya akan tetap menjadi sahabat. Tetap abadi meski semuanya hanya tinggal kenangan.

- Oleh : Satrio si Juragan kodhok

Gending katresnan 6

Esok iki motoku ijek kriyep-kriyep nahan ngantuk. Sebabpe mau bengi ora iso turu goro-goro awakku kekeselen, rasane lungkrah koyo bar di uyak-uyak jaran. Ndek wingi, sedino muput aku ngewangi macul karo ngusungi rabuk nggone morotuo.

Muleh seko macul aku ketemu sliramu ono pingger kali. Tak sawang-sawang malah ndingkluk koyo ora reno penggalie. Tak takoni apik-apik ora gelem semaur, bareng tak cedaki sliramu malah mlengos.

''Lho ... ono masalah opo to, dek?''

Durung sempet njawab pitakonku, sliramu malah mlayu karo nutupi rai tanpo noleh mburi. Banjur tak playoni, tak tututi seko mburi ngasi srandal swallowku pedot srampate.

''Embuh, aku yo ora ngerti kenopo dino iki bedo adatmu. Opo salahku, aku yo ora ngerti.'' batinku karo ngelus dodo.

Tekan ngomah peteng remeng-remeng, pas wancine adzan magrib. Koyo biasane,  jam semene iki aku lagi wae muleh seko ngalas, banjur lungo sholat magrib ono plataran watu cedak sumur. Rampung sholat aku pengen nemoni sliramu, pengen ngerti ono masalah opo.

Bareng tekan ngarep lawang aku kaget, lawange ngablak-ablak ora di kunci, lampu sentir durung diuripno, omahku dadi peteng ndedet koyo kuburan.

‘’Dek , kangmas muleh!’’  pitakonku marang sliramu karo nyumet lampu sentir.

‘’Di takoni ora gelem semaur, opo sliramu ijek nesu to, dek?’’  pitakonku tak bolan-baleni nanging tetep wae ora ono jawabane.

Ndelalah, lagi wae arep njikuk banyu, aku nemu kertas putih ono ngisor kendi, banjur tak woco.

‘’Kangmas, aku wes ora kuat urip bebrayan.  Pirang-pirang taun uripe awake dewe tambah soyo sengsoro. Aku pengen urip mulyo kangmas! Sore iki aku muleh neng nggone simbok . Njaluk pangapuramu yen aku salah, kangmas.’’

Bar moco layangmu, atiku rasane koyo di samber bledek. Luhku mbrebes mili, ngrasakne kahanan uripku sing koyo mengkene. Gek aku kudu kepiye?  Iklas ora iklas yo kudu iklas yen nyawang githokku dewe, derajat pangkat sing ora kuwat. Aku mung wong ndeso, biasa urip rekoso, ora sugih bondho dunyo koyo penjalukmu.

''Duh, gusti ...!'' batinku karo ngelus dodo.

Sangsoyo ndalu sangsoyo sepi  kahanane omahku. Biasane jam semene iki aku karo sliramu ijek gojekan ono lincak karo ngrungokne radio.

‘’Sak iki aku dewekan ono kene, dek! Jan-jane sliramu ono ngendi? Kangmas kangen, dek!’’ batinku karo nahan kangen.

Wengi iki hawane adem tenan,  nyokot tekan balung. Sarung sing tak enggo kemulan koyo wes ora kuwat nahan adem.  Klisa-klisi ora iso turu, glundang-glundung miring ngiwo miring nengen koyo semongko ora payu di dol.

Lamat-lamat seko kadoan krungu suoro radione tonggo sing lagi nyetel wayang, ringgit wacucal sedalu natas. Biasane sing seneng nyetel wayang kuwi mbah sastro, bakul kloso sing kondang neng ndesoku kene. Udutane rokok klobot, kebal-kebul ngasi pipine kempot. Jam semene iki ijek sregep nganyam kloso di kancani bojone, jian setia tenan wongtuo iki. Arepo ora di paringi putro kalih sing moho kuoso nanging ijek iso urip bebrayan ngasi tekan sak iki.

Lagi kepenak nglaras karo ngalamun aku kaget, jam dinding sing nempel ono gebyokku muni.

Teng .. teng … teng … ping rolas cacahe.

Krungu suoro jam atiku rasane tambah koyo di iris-iris, kelingan jaman semono. Jam dinding sing ono alarme iki hadiah ulang taunku.  Sliramu nate kondo yen jam iki ono alarme, ben ora telat yen arep mangkat lungo makaryo. Aku mung iso mesam-mesam, banjur tak ambung pipimu, jian atiku bungah tenan wektu iku.

Siti Sundari seng dadi bojoku iki anake lurah, biyen hubungane karo aku di kiwiti yang-yangan koyo lumrahe cah enom. Senajan anake wong sugih, nanging iso tak ajari nriman, nganti iso ngerti carane ngrasake urip ayem ning ndeso.

Saking nrimane, yang-yangan wae tak sambi karo angon wedus, mreceli kayu, pokoke lungo neng ngendi wae mesthi runtang-runtung ora gelem pisah. Lali pangkat derajate wong sugih, koyo mimi lan mintuno. Pokoke romantis tenan yang-yangane, marai gawe meri wong sing podo macul ono ngalas.

Kawit sekolah kulino sinau bareng, pelajaran sing rodo susah  di pelajari bareng-bareng. Aku rumongso bocah ndeso tur anakke wong ora nduwe kudu sregep sinau. Senajan uripku pas-pasan nanging gusti Alloh maringi kepinteran, mulane bijiku apik-apik.  Dadi, wong tuone ora nyeneni yen kekancanan karo aku. Nganti wayahe lulus, siti sundari di daftarke kuliah karo wong tuone.

‘’Melu seneng  aku, dek. Yen sliramu ketompo perguruan tinggi.’’ kandhaku karo ngelus-elus rambutmu.

Nanging ati seneng iki ora suwe, jalaran wong tuone Siti Sundari marani aku karo ngomong yen siti sundari ojo digondeli tresno. Supoyo iso luwih duwur anggone ngayuh cita-citane wongtuo, kudu  ikhlas yen siti sundari kuwi entuk jodo sing podo derajat lan pangkate.

Ora suwe, mung lewat telpun Siti Sundari njaluk pangestu, . Jarene deweke yen minggu ngarep arep nikah,

‘’Aku kepekso nompo lamaran, Mas! Aku kudu nuruti kekarepane  bapak lan ibuku.’’

Krungu kabar koyo mengkono kuwi aku gur iso ndingkluk, meneng, karo semende ono pinggiran gedhek. Thingak-thinguk koyo enthung karo nyawang kahanan sing soyo bubrah. Duh gusti, rasane dadi wong susah yo koyo mengkene iki, nduwe pacar siji direbut wong liyo.

Nanging aku kudu sadar, yen aku iki anakke wong ora nduwe.  Ora salah yen Wongtuone  njodoake Siti Sundari karo pegawe Negri sing  duwur pangkat lan derajate. Umpamane sido tak rabeni, mesthi aku bingung dewe ngadepi polae wongtuone.

Nikah durung ono setahun Siti Sundari telpun aku, deweke crito yen lagi ono masalah, banjur padu karo bojone. Bojone konangan nyenengi pegawe kantore, wetenge gendakane kuwi wes gondal gandul meteng limang sasi, banjur marani menyang oame.

‘’Aku wes ora kuat, Mas!’’ suarane siti ono telpun senggrak-senggruk arep nangis.

Aku mung iso wekasan, yen urip bebrayan kuwi pancen akeh godho lan pancobane, tansah kudu eling karo awake dewe, eling asale eling baline, lan eling karo sing nggawe urip.

Wengi  iki deweke telpun wes ono ping telu, hapeku bola-bali muni krang kring ono sms seko deweke.

“Mas, aku iso njaluk tulung? Sepisan iki wae! Yen masalahku wes rampung aku ora njaluk tulung maneh.” penjaluke siti, suorone ketok memelas.

Aku ora iso ngopo-ngopo,  isaku gur meneng wae, aku ora wani ngrusui rumah tanggane wong liyo.

“Tulung, Mas! Sepisan iki wae!” suarane Siti ono telpun karo nangis misek-misek senggrak senggruk.

Soyo suwe atiku trenyuh ngrungokne suarane, aku ora kuat ngrungokne tangise. Banjur tak takoni,

“Jan-jane ono opo to,  Dek? Opo sing iso tak ewangi?”

 Siti Sundari meneng ora njawab pitakonku, tangise ijek senggrak-senggruk. Ora let suwe atine deweke ketok wes adem, deweke banjur crito,

“Tulungono aku, Mas! kancani aku neng kene!  Aku mung ngarep-ngarep tekane njenengan.  Kangmas kudu iso teko mrene!” penjaluke siti, ketok mekso.

Aku bingung arep wangsulan kepiye, banjur takon deweke,

“Rak yo ono garwomu karo bapak ibumu to, Dek? Atiku ora kepenak!” kondhoku rodo atos.

Karo nangis Siti Sundari  ngomong,

 “Aku emoh, Mas! Emoh yen dikancani Bapak karo Ibuk, opo maneh Bojoku sing koyo asu kuwi, mung pengen dikancani jenengan ...!!”

Kaget ati iki ngrungokne pituture, mak jleb rasane.

”Loh … Ampun ngoten tho … nyebut dek … ora ilok ngediko koyo mengkono kuwi! Eling … kok iso ngono iki ceritane kepiye?” pitakonku karo ngelus dodo.

“Yo bener yen aku iki bojone, wes setahun omah-omah durung dike’i momongan. Aku wes ora iso nahan loro ati karo kelakuane sing sakgeleme dewe kuwi, Mas! Atiku ora iso ayem koyo biyen aku karo njenengan, Mas!

Aku ora iso angsulan opo-opo, banjur meneng wae ono telpun karo ngrungokne deweke crito.

‘’Pokoke dino iki Kangmas kudu ngancani aku, aku pengen ngrungokne njenengan crito naliko awake dewe ijeh yang-yangan, urip ning ndeso, bungah susah awake dewe tansah seneng terus. Ayem tentrem sing bakal mbok critakke iki arep tak enggo sangu mati. Aku pengen mati wae, Mas! Aku kuwatir yen ono alame wong mati aku ora nemu ayem tentrem koyo biyen naliko ijeh karo njenengan, Mas!”

‘’Hush … mboten pareng ngediko koyo mengkono kuwi, Dek!! Saru … ora becik! Istigfar … Dek … Istigfar nyebut marang sing moho kuoso …!!’’ kandhaku.

Krungu penjaluke Siti Sundari sing koyo mengkono kuwi, rasane awak iki dadi lemes, aku ora iso semaur opo-opo, aku mung iso semendhe ono gedhek karo nyawang potone sing iseh  ono neng njero dompetku.

(Bersambung)
Oleh : Satrio si juragan kodhok

Minggu, 07 Desember 2014

Hujan Gerimis di Kala Senja

Sore ini, aku sengaja melewati hamparan pasir putih ini, mengenang setiap jejak kaki yang pernah kita singgahi. Terukir kisah pahit dan manis antara kita, hingga anganku melambung pada ingin yang tak kau ketahui.

Sengaja, aku buka lembaran buku diary bersampul biru yang telah berdebu ini. Untuk mengingat kembali setiap kata yang pernah terucap ketika masih bersamamu. Aku lepas kepergianmu seperti saat aku terima kehadiranmu. Namun, saat ini aku sangat merindukanmu.

Aku ingat, terakhir kali kita bertemu di sini, saat itu hujan gerimis. Kau datang dengan terisak membawa payung kecil bermotif bunga mawar.

‘’Mas, sudah lama menunggu, ya?’’ ujar gadis itu sambil menyeka air matanya.

‘’Dari satu jam yang lalu, Dek! Kamu kenapa menangis?’’ tanyaku penasaran.

‘’Nggak apa-apa, Mas!’’ jawabnya lirih.

Gadis cantik itu kemudian duduk di sampingku, menatapku lekat-lekat. Sepertinya ada sesuatu yang ingin dia katakan.

‘’Mas janji jangan marah, ya?’’

‘’Nggak, Dek! Adek tau, kan! Selama ini Mas nggak pernah marah-marah.’’ jawabku semakin penasaran dibuatnya.

Gadis cantik itu menganggukan kepala, lalu mengehela napas panjang. Kemudian menatapku,

‘’Mas … Hubungan kita sepertinya harus berakhir sampai di sini?’’ ujar gadis itu. Suaranya terdengar terisak lirih, kemudian menundukkan kepalanya.

‘’Kenapa harus secepat ini? Ada apa, Dek?’’

‘’Mas tau, kan! Hubungan kita tidak pernah mendapatkan restu dari ayah. Ayah telah menjodohkan aku dengan seorang lelaki yang menjadi pilihan Ayah. Dan kami sekeluarga memutuskan untuk pindah rumah di bandung, karena ayah ingin agar aku fokus melanjutkan kuliah di sana. Maafkan aku ya, Mas?’’ ujar gadis itu. Isak tangisnya kembali terdengar lirih.

Mendengar penuturannya, aku hanya bisa duduk terhenyak dan tidak mampu berbuat apa-apa. Aku bagaikan seonggok ranting kering yang telah patah, yang terdampar diantara tumpukan sampah , yang sewaktu-waktu bisa terkikis habis oleh lapisan bumi. Entah apa yang aku rasakan, sang senja seakan tak perduli lagi melihat kesedihanku. Aku kalah, rintik hujan yang turun pun sepertinya tak mampu mendamaikan hatiku..

‘’Ah, sudahlah. Semuanya sudah menjadi kenangan.’’

Aku tidak menyesal, meskipun kini jejakmu telah menghilang di hamparan pasir putih ini. Aku hanya menyesal, kenapa aku tidak bisa menjagamu. Aku tidak membencimu, ketika kau begitu saja pergi dan berlalu meninggalkan aku. Karena aku selalu percaya, rasa yang tercipta itu bukan untuk dibenci.

Selama ini aku selalu belajar untuk tidak menengok ke belakang. Aku tidak akan menyesal dengan semua kesalahan yang pernah aku lakukan, aku hanya menyesal pada hal-hal yang tidak berani aku lakukan.

Hidup di dunia ini pasti penuh dengan pengorbanan yang harus dibayar, aku mendapatkan apa yang aku inginkan, dan aku juga kehilangan apa yang aku cintai.

- Oleh : Satrio" si juragan kodhok








Hujan di Malam minggu

Buat teman semua yang sedang pulang dari berkerja, terutama yang di jabodetabek dan sekitarnya. Hati-hati saat melintasi jalan yang ada pohon besarnya, lebih baik berhenti sejenak menunggu sampai hujan reda.
Dan jangan lupa, setelah hujan reda mampirlah beli jajanan, martabak atau sebungkus cilok untuk kekasih anda atau untuk keluarga di rumah.  
Pesan saya : Hati-hati di jalan, semoga selamat sampai di tujuan. Jaga selalu keselamatan anda, keluarga tercinta menanti anda di rumah.
- Salam santun saya
█│║▌║││█║▌│║▌║©
0 0 0 0 6 1 2 2 0 1 4

Senin, 01 Desember 2014

Sakaratul Maut

♪ ♫ Ono tangis kelayung-layung
Tangise wong kang wedi mati ♪ ♫

Semakin hari diriku ini semakin sombong. Aku sendiri tak kan mampu lagi menghitung seberapa banyak kesombonganku itu.

Hingga akhirnya aku tersesat dan terjebak, terjebak dalam cengkraman tanganmu. Dan aku tau, aku tak akan mampu lagi untuk melepasnya.

kini, aku hanya bisa menyesal atas apa yang telah aku lakukan. Sejuta angan dan impianku tehapus sudah, tertelan bujuk rayumu.

Aku terkejut dan tersentak, tubuhku terasa melayanglayang. Semuanya terlihat gelap seperti tidak ada kehidupan.

Lalu munculah sosok dalam kegelapan,
“Wahai manusia! Aku malaikatmu! Saat ini juga aku akan cabut nyawamu!”

Aku bingung! takut! kenapa sekujur tubuhku terasa sangat kaku Mulutku pun terasa terkunci dan tidak mampu untuk berbicara..

''Inikah kesombonganku? inikah kesombongan yang aku perbuat selama ini? Inikah azab yang aku perbuat selama ini?''

Dalam hitungan detik, nyawa pun terlepas dari ragaku. Aku bingung, takut, spa yang harus aku pertanggungjawabkan di depan Gusti Alloh.

Sekali tiup saja, ragaku ini akan terhempas ke dalam panasnya api neraka.

Hartamu, kedudukanmu, kecantikanmu, ketampananmu, tidak akan mampu untuk menebusnya.

- satrio
█│║▌║││█║▌│║▌║©